بگذار مستت کند انگور نابِ زندگی

ما از اوناشیم!


آخرین جعبه رو که از پله ها بالا آوردم، دستم رو داخل جعبه انداختم و از گوشه ی سمت راست جعبه کتری و متعلقات یک چای خوب رو بیرون آوردم. بدون اینکه حتی به داخلش نگاهی بیاندازم. دیگه جای تمام وسایلم رو درون جعبه ها یاد گرفته ام . همونطور که هر روز صبح موبایل و سوییچم رو، تقویم و خودکارم رو، رژ لب و خرده ریز ها رو درون کیف دستی ام میذارم، هر از چندگاهی تموم خونه ام رو درون جعبه ها میذارم و کوچ میکنم! از کشوری به کشوری و از شهری به شهری و از خانه ای به خانه ای و از خانه ای به خانه ای و به خانه ای و به خانه ای و ... .

چای رو که دم کردم دیگه دیر بود برای جابه جا کردن زندگی درون جعبه ها. نمیخواستم از همین اول تمام همسایه ها از من ناراحت و شاکی و بدگمان بشن. نمیخواستم فکر کنن من از اوناشم! (در ادامه مطلب بخوانید...)

نویسنده : انگور ۴ نظر ۶ لایک:) | | ادامه مطلب

دل به دریا


میدونی من یه روز رفتم دریا... یه روز صبح خیلی زود. من صبحا معمولا زود بیدار نمیشم اما اون روز صبح کسی بیدارم کرد . اولش وحشت کردم . فک کردم خیالاتی شدم و دوباره خوابیدم اما دوباره شنیدم کسی اسممو صدا زد. بوی نمناک شور دریا چسبیده بود به موهام و بدنم و رفته بود توی دماغم و چسبیده بود به لایه ی داخلی ریه هام. یه چیزی پیچیدم دور خودمو رفتم سمت دریا مثل آدمهایی که توی خواب راه میرن . بی هدف بی مقصد بی اراده ... یه چیزی منو با خودش منو میکشوند سمت دریا...یکی بود که هی اسمم رو تکرار میکرد...آخرای راه رو شروع کردم به دویدن. نمی دونم کجا دمپایی هام از پام درومد من فقط می دویدم سمت دریا... با تمام قوا میدویدم. به ساحل که رسیدم و اولین موج اب سرد دم طلوع که زد به پاهام وایسادم . شهر بیدار نشده بود. هرکاری میخواستم بکنم اون موقع وقتش بود. یه قایق پارویی برداشتم و با سختی انداختمش به آب . تمام لباس هام خیس شده بود و چسبیده بود به بدنم. شروع کردم به پارو زدن . رفتم...

فقط پارو میزدم و میرفتم . یه چندتا اهنگ اومد تو ذهنم که بیکار نباش حداقل در حال پارو زدن یه چیزی بخون برا خودت . اما حتی از ترس اینکه انرژیم رو بزارم برای چیزی به غیر از پارو زدن همه چیز رو از ذهنم پاک میکردم...

تا اینکه یه جا خیلی خسته شدم. خوابیدم کف قایق. لباسم خشک شده بود و موهام وز. هیچ چیزی نبود . فقط من بودم و دریا و دریا و دریا... نمی دونم چقدر توی اون حال موندم. چند دقیقه؟ چند ساعت؟ چند روز ؟ چند سال؟ بعدش برگشتم!

یعنی نمی دونستم چجوری برگردم! اولش حتی فک کردم که خودمو غرق کنم تا بلکه جنازه ام برگرده! من حتما باید برمیگشتم، باید تمومش میکردم. شروع کردم پارو زدن به ناکجا... همین که شروع کردم یه قایقی از دور پیداش شد و منو برگردوند...

دیگه هیچ کس تو مغزم صدام نمیزنه . دیگه صبحا دیر پامیشم میرم دریا...

میدونی بعضی وقتا زندگی همینجوریه . یکی از داخل خودت صدات میکنه و تو باید بری و با تمام قوا پاروتو بزنی ... شاید حتی به نظر بقیه کارت بیهوده باشه، دیوونگی باشه، بی هدف باشه! اما فقط خودت میفهمی که چرا پارو میزنی! و همین کافیه! فقط خودت میفهمی که تا اون وقتی باید پارو بزنی که خسته بشی لباسات خشک بشه و موهات وز!  بعد دراز بکشی ته قایقتو و هیچی توی فکرت نباشه  . هیچی توی دنیا نباشه . فقط همونجاست  که دیگه کسی صدات نمیزنه  . دیگه وحشت نمیکنی. همونجور میمونی تا یه تیکه از خودت رو پرت کنی تو اعماق دریا ... خودت رو ، ترس هات رو، تنهاییت رو، اسماعیل درونت رو...

بعدش باید برگردی، حتی اگه شده جنازه ات برگرده! باید برگردی تا ببینی خالی شدن چه لذتی داره. باید کار شروع شده رو تمومش کنی! حتی اگه جنازه ات برگرده! 

زندگی انقد با ارزشه که نمیشه پارو زدن رو تجربه نکنی...

نویسنده : انگور ۶ نظر ۵ لایک:) |

پس از آوار

حال آن آدمی را دارم که میان خرابه هایی وسط میدان جنگ ایستاده که به او پیام صلح داده اند!! آن آدمی که او را از میان ویرانه اش بیرون کشیده اند و آسمان صاف پر نور بی موشک را نشانش داده اند و هوای تازه ای را در خود جاری میکند و ریه هایش پس از مدت ها به هوای بی باروت عادت ندارد! 

فکر می کنم جنگ تمام شده! صلح برقرار شده و همه چیز سکون یافته...فکر می کنم جنگ تمام شده و من مغرور و سر بلند بیرون آمده ام... مغرور و سربلند... و سربلند ... و سر بلند...

نویسنده : انگور ۸ نظر ۴ لایک:) |

گذشتن و رفتن پیوسته

می دانم من روزی او را جا خواهم گذاشت، مثل حواس پرتی های همیشگی ام، مثل آن چیزهایی که هیچ وقت نفهمیده ام جا مانده اند! رفته رفته آنقدر سبک و غبار مانند میشود که من عبور می کنم و او جایی جا می مانند! مثل عطر جا مانده از یک حضور...             

نویسنده : انگور ۹ لایک:) |
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان