بگذار مستت کند انگور نابِ زندگی

از اول هم میدانستیم که روزی بالاخره راه هایمان از هم جدا میشود و ما دور میشویم . تو سرت را به کتاب ها و نوشتن گرم می کنی و من هم سرم را به مداد رنگی ها و خرده کاغذ ها... 

میرویم و زندگیمان را می کنیم ،من سعی می کنم دلم تنگ نشود و تو سعی می کنی حسرت نخوری...

گاه گاهی کسی را میبینم که در انقلاب شکل تو راه میرود... بوی تو را میدهد...

شکل تو کیفش را میگیرد و خم میکند شانه های افتاده اش را...

اما تو احتمالا از انقلاب، از آن خیابان های باهم بودنمان، از این شهر، از این کشور رفته ای...

من زندگی خودم را میروم ، شاید ازدواج میکنم ...

ساعت ها پای تلفن راجع به رنگ لباس فلانی و مبلمان تازه ی بهمانی حرف میزنم ... کادوی ولنتاین میگیرم و به انگشتر تازه‌ی آن یکی فلانی حسادت میکنم ... کتلت میپزم و پارک میرویم ...و یادم نمیوفتد چقدر با هم این را مسخره میکردیم‌، چقدر تاسف میخوردیم به حال اینقدر کارهای باطل!

شاید بچه دار شوم و لابد یکی از همان اسم های عجیب غریب رویش میگذاریم که هر کس رسید از رنگ‌صورتی یا آبی لباسش بفهمد دختر است یا پسر! و در تمام این مدت به یادت نمی افتم ! 

بعد که فرزندم بزرگ شد وقتی که دلش به هوای خنده های کسی لرزید، از من راجع به دوست داشتن میپرسد ! و آن موقع من یاد تو خواهم افتاد ، باز هم دلم خواهد لرزید و لبخندی میزنم و میگویم: مادر، من در زمان وبا عاشق شدم!!!

هرکس در زندگیش یک *او* دارد! اویی که پیدایش کرده، اویی که مانده است، اویی که رفته،اویی که دل تنگش میشود ، اویی که برایش انتظار کشیده ، جنگیده ، گریسته ، به یادش حافظ خوانده...

اوی من *عزیز جونی* ه. برایش جنگیده ام ، به دستش آوردم، خوانده ام ، بوسیده ام ،... و رفته!

هر دو رفته ایم و دلم همیشه برایش تنگ میشود... تنگ برای خیلی چیزها...

هیچ از سیگار خوشم نمیاد ، کشیدن سیگار فقط بهم حیرون موندن توی راهرو بیمارستان رو برای قلب پدر داده!

هیچ دلم نمیخواست تو هم یه روز اینطور بشی منم حیرون بمونم!

اما الان هر کس سیگار میکشه ازش میخوام بده من دو تا پک بهش بزنم! 

نمیخوام حیرون خودم بمونم ، اما لامصب عین این میمونه که انگار باز دارم می بوسمت!