بگذار مستت کند انگور نابِ زندگی

نوجوان که بودم فوتبال همه چیز بود! روی زمین چمن! با استوک! اما در زمین های فوتسال محصور شدیم (که چقدر هم بدم می آمد از آن ) و استوک شماره ی پایمان هم به درستی گیر نمی آمد!

نوجوان که بودم فوتبال همه چیز بود! آن زمان چلسی مورینیو بود و جو کول دوست داشتنی اش با لمپارد و تری در اوجش!  بالاک، روزهای آخر را در بایرن توپ میزد و ما چقدر مفتخر بودیم به هم بازیانش! وحید هاشمیان و علی کریمی اسطوره ای! آن زمان بود که رونالدینهو آبی اناری پوش شده بود و جادو میکرد و آخ از میلان! از آن ستاره ی نو ظهورش کاکا!

در ایران هم تیم ملی بود و جام جهانی 2006 آلمان! آن شور و هیجان و فریدون زندی ای که با لهجه ی عجیب و غریب خنده دارش تازه به ایران آمده بود و خیلی هم خوش آمده بود! -و خاطره ای از نوشتن اسم و شماره ی پیراهنش روی یک تی شرت تازه ی سفید و رنگی که به فرش پس داد و نمیرفت!!! و تا سالها هاله ی سبز گوشه ی فرش ماندگار شد!-

استقلال هم بود! با علی منصوریان و پیروز قربانی!!! وحید طالب لو هم بود! و سرمربی فوق ستاره ای به نام حجازی! بعد ها خیلی های دیگر بودند مثل جانواریو! که در بازی امروز هر زمان که عادل میگفت جانواریو، جای بازیکن امروزه ی استقلال آن پسر موطلایی زننده ی گل قهرمانی در خاطرم نقش میبست!که هر کجا هست خدایا به سلامت دارش!

نوجوان که بودم فوتبال همه چیز بود! من بودم و رویای رفتن به ورزشگاه! که حتی بارها به سعی کردنش هم نزدیک شدم اما هیچ وقت راهی به نزدیکی اش پیدا نکردم! و رویایی دور دست باقی ماند!

نوجوان که بودم فوتبال همه چیز بود! بازی کردن و فوتبال دیدن! بعد تر ها که مصدومیت شدیدی به سراغم آمد، من بودم و کتاب های مربی گری خواندن و آنالیز های فوتبال! که گه گاه برای روزنامه ها هم میفرستادم! دیگر آن شور و شوق و هیجان فوتبال دیدن همراه شد با قلم و کاغذهای پراکنده ...                      

اما کم کم تمام آن ها کم رنگ شد! توپ هایم گوشه ی اتاقم کم باد و کم باد تر شدند! قلم و چارت های آنالیزم گوشه ای خاک میخورد! در سوتم دیگر دمیده نشده و مدت هاست که فریادی بر نیامده! حتی کمتر هم فوتبال میبینم...

امروز با دیدن این دربی خوب، فارغ از نتیجه اش ، به یادم آمد که چقدر دلم برای آن گذشته ها تنگ شده... برای آن  همه شور و هیجان و این همه سرزندگی... برای دزدکی فوتبال گوش دادن سر کلاس و فرش رنگی شده... برای این "مذهب هزاره ی سوم"...       

این روزها نه بازی میکنم، نه مربی گری و آنالیز میکنم، نه حتی وقت دیدن زیادی دارم، اما همیشه رویایی هست به اسم ورزشگاه اصطلاحا آزادی...

* به بهانه ی دربی